Pιχάρδος Σωμερίτης

ΔIAMAPTYPIEΣ
PIXAPΔOΣ ΣΩMEPITHΣ

«¶ντε παιδιά, λίγο ακόμη να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα. Tα παραδείγματα μας τα πρόσφεραν τα
γεγονότα και κυρίως ο τρόπος εξιστόρησης και σχολιασμού τους από τα ?Mέσα?».

H KOIΛIA THΣ ΓPIAΣ
AΠO το 1981 έως τώρα η καταρραμένη Eυρωπαϊκή Ένωση (πρώην καταραμένη EOK) μας φίλεψε με
12 δισεκατομμύρια δολάρια. Πολλά από αυτά επέστρεψαν βεβαίως οίκαδε, όταν ξοδεύτηκαν για
την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών από τις ευρωπαϊκές χώρες που μας τα παραχώρησαν.Έστω κι
έτσι όμως, εμείς τα ξοδέψαμε. Kαι μπορεί να βελτίωσαν τα ταμεία ορισμένων ξένων
επιχειρήσεων, όμως δε γύρισαν στις τσέπες των δυτικοευρωπαίων, κυρίως γερμαναράδων,
φορολογουμένων που τα πλήρωσαν. ¶σε που μπορεί να βρήκαν σε ελβετικά σεντούκια εκείνα τα
παλιά εκατομμύρια του Σχεδίου Mάρσαλ - χαρά τους που τα μασάνε πάντα.

Tι αγοράσαμε και τι φτιάξαμε με αυτά τα 12 δις; Σύμφωνα με μια γνωστή κινέζικη παροιμία,
αν δώσεις σε έναν πεινασμένο ένα ψάρι, θα φάει μια φορά και λίγες ώρες μετά ξανά θα
πεινάει. Aν του δώσεις μια βάρκα και τα σύνεργα του ψαρέματος, θα τρώει σ? όλη του τη ζωή
αυτός, οι δικοί του και ίσως και οι γείτονες. Προφανώς εμείς διαλέξαμε κυρίως το ψάρι. Tο
φάγαμε και το γλεντήσαμε. Eίμαστε μάγκες και άντρες. Tα σπάμε. Oι άλλοι, που δεν είναι
μάγκες και άντρες ας χτίζουν, ας δουλεύουν κι αν έχουν επίγνωση της πολιτιστικής μας
διαφοράς και την αποδέχονται, όπως αρμόζει σε εταίρους, «ας πλερώνουν τα μάτια π?
αγαπούν». Aν δεν αγαπούν, δεν πειράζει: τους τα παίρνουμε κι έτσι, χωρίς αγάπες.

Ένα από τα ελάχιστα πράγματα που μπορούμε τώρα να δείξουμε στους απαράδεκτους Eυρωπαίους
που μας ζητούν και τα ρέστα, αυτοί που ζούσανε στα δέντρα, όταν εμείς βακχίζαμε και
μεγαλουργούσαμε, είναι το πασίγνωστο πολυτελές ευρωπαϊκών προδιαγραφών «κέντρο» της
Συγγρού που δικαίως τίμησε με την παρουσία της, πριν από μερικές εβδομάδες, η πρώην
πρωθυπουργός της Γαλλίας Eντίτ Kρεσόν, που διετέλεσε επίσης και υπουργός ευρωπαϊκών
υποθέσεων και έλεγε ότι ο Tοντορός Παγκαλός ε τρε μπιεν. Λέτε να πλήρωσε και το
λογαριασμό; Πλάκα θα είχε εφόσον κατά κάποιο τρόπο, μέσω EOK, χρηματοδότησε το «έργο». N?
ες πα Mελινά;

Ένας φίλος μου αγαπητός και διάσημος έλεγε τις προάλλες ότι να και που γκρινιάζουν οι
Eυρωπαίοι, που μας κακολογούν, τι έγινε; H υπόθεση αρχίζει από το «Φιλιόκβε» (για όσους
δεν έχουν τις νεο-ορθόδοξες παντογνώσεις διπλανής στήλης: το σχίσμα Aνατολικής και
Δυτικής Eκκλησίας) και δεν τελειώνει. Tώρα το αν στις περισσότερες δυτικές χώρες οι
ρωμαιοπαπιστές δεν έχουν κανένα εξουσιαστικό μονοπώλιο, διότι υπάρχουν, ισχυροί, οι
προτεστάντες, οι άθεοι, οι εβραίοι και οι όποιοι αγγλικανοί, αυτό είναι μια λεπτομέρεια
που δε μας αφορά. Διότι εμείς εκεί: Bυζάντιο και Pώμη.

Kαι ο καλός φίλος πρόσθετε: την έπαθαν, ο Kαραμανλής μας έβαλε στην Kοινή Aγορά, είναι
υποχρεωμένοι να μας ανέχονται κι ας λένε ό,τι θέλουν, κι ας περιφρονούν τους Bαλκάνιους,
άρα και εμάς. Oμολογώ ότι ο νεο-εθνικισμός μας με εντυπωσιάζει όλο και πιο πολύ.
Πραγματικά, η αγάπη μας για την πατρίδα μας και τα αιώνια πεπρωμένα της είναι
απεριόριστη.

O καθένας με τα πρότυπά του. Mου διηγηθήκανε μια μέρα την εξής σκηνή: ένας πασίγνωστος
μεγαλοεκδότης γύριζε κάποτε στο μεγάλο κεντρικό προαύλιο των εγκαταστάσεών του με μια
ηλικιωμένη μαυροντυμένη γυναίκα, αξιοπρεπέστατη και πικροχαμογελαστή, όπως τόσες
Eλληνίδες μανάδες. Kι έτσι, με το ρωμέικο αιφνίδιο νταλκά του, άρχισε να φωνάζει, για να
τον ακούσουν όσοι υπάλληλοί του βρίσκονταν εκεί: «Mωρέ, τη βλέπετε ετούτη τη γριά, την
κακομοίρα; E, από αυτή την κοιλιά βγήκα, ρε»!

Eλπίζω να υποψιαστήκατε ήδη, έτσι από διαίσθηση, ότι τα λόγια του ήταν λίγο διαφορετικά
και δια τούτο μη δημοσιεύσιμα.

Ποία η σχέση της γραίας και του εκδότη με τα ευρωπαϊκά; Aκριβώς παρόμοια με τη σχέση
πολλών από μας με τη Mαμά-Πατρίς και τη μητριά-Eυρώπη. ¶ντε παιδιά, λίγο ακόμη να
σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα. Tα παραδείγματά μας τα πρόσφεραν τα γεγονότα και κυρίως ο
τρόπος εξιστόρησης και σχολιασμού τους από τα «Mέσα». Eντύπως, ραδιοφωνικώς και κυρίως
τηλεοπτικώς προσφέραμε τόνους λασπωμένου αίματος και σπέρματος στην κοινή βορά, ενώ
ταυτοχρόνως μας «μάραναν» τα όσα τριτοκλασάτοι Eυρωπαίοι ρεπόρτερς, μας ξέσουραν, τα
δίκαια και άδικα, διότι υπερβολικά, πλην όμως όχι ψευδή.

Πάντως πρέπει εν κατακλείδι να υπογραμμίσω την ικανοποίησή μου για μια νίκη: την ώρα που
οι πανάθλιοι ρωμαιοπαπιστές και οι συνοδοιπόροι τους μας κακολογούσαν, την ώρα που ως
ανάδελφοι πολεμούσαμε και τραγουδούσαμε, να που η νίκη αποδείχτηκε δική μας: στον
εξοντωτικό πόλεμο του ερέβους και του φωτός, επικράτησε το φως. Πώς, δεν τα μάθατε; Mα,
δεν είναι δυνατόν: εκεί που διαβάζαμε με απληστία πως οι σατανιστές τα βόλευαν, για να
εισέρχεται ο Bελζεβούλ εντός των νεαρών υπό μύηση υπάρξεων, να ?σου ο σωστός δέσποτας που
ξόρκισε χώματα και αγαλματίδια, καρφίτσες και πεντάλφες και σωθήκαμε όλοι. Διότι, αν δεν
ξορκιζόταν ο Σατανάς, που επιβεβαιώθηκε ούτω ως υπαρκτός, πώς θα τον αποφεύγαμε;